در دهه 1940، معماران آلمانی دریافتند که ویژگی های خودچسب و هوادهی غشاهای عایق رطوبتی آسفالتی و مواد عایق رطوبتی پوششی باعث می شود که رطوبت باقی مانده در سازه بتنی در سازه محصور شود و بخار آب موجود در سازه بتنی خارج شود. . در نتیجه، کپک‌ها روی سقف‌ها و دیوارها رشد می‌کنند و کیفیت هوای داخل خانه و سلامت انسان به‌طور جدی تهدید می‌شود. بنابراین، صنعت ساختمان آلمان شروع به استفاده از بالشتک های سقفی قابل نفوذ هوا برای جایگزینی غشاها و پوشش های خود چسب برای عایق رطوبتی کرد. این بالشتک قابل نفوذ هوا بر روی لایه پایه سقف قرار می گیرد تا بخار آب پانل سقف بتنی ریخته شده در محل به سرعت تخلیه شود. بیرون بروید، بنابراین از پرورش کپک جلوگیری کنید.
در پیشینه تاریخی در آن زمان، درک مردم از کارایی انرژی ساختمان کافی نبود. با بروز بحران انرژی در جهان در دهه 1970، کشورهای اروپایی و آمریکایی بیش از پیش به موضوع بهره وری انرژی ساختمان توجه کردند. کارشناسان انرژی کشف کرده اند که اگرچه این نوع بالشتک تنفسی اجازه می دهد تا بخار آب سقف بتنی ریخته گری شده در محل تخلیه شود و به طور موثر مشکلات رطوبت و کپک را حل کند، مقدار زیادی بخار آب به لایه عایق تخلیه می شود. و عملکرد حرارتی مواد عایق آسیب جدی دیده است.
در اواسط قرن بیستم، کارشناسان انجمن استانداردهای ساختمانی آمریکا و کانادا دریافتند که تراکم بخار آب در دیوارهای بیرونی و سقف ساختمان ها به طور جدی بر عملکرد مواد عایق ساختمان و دوام سازه محوطه تأثیر می گذارد و منجر به رشد کپک علت اصلی رطوبت، آب فاز مایع و آب فاز بخار است که با کمک هوای بیرون ساختمان به داخل سازه پوششی نفوذ می کند. از آن زمان، برخی از ساختمان ها در ایالات متحده شروع به استفاده از غشاهای ضد آب کردند و آنها را در خارج از لایه عایق به عنوان سیستم پوشش ساختمان قرار دادند تا هوا و آب بند بودن ساختمان را افزایش دهند، اما این غشای ضد آب قابلیت تنفس و بخار رطوبت را ندارد. ساختار پاکت هنوز قادر به پراکندگی نیست. نمی تواند به طور کامل مشکل رطوبت را حل کند.
پس از تحقیق و تمرین مداوم علمی، سرانجام متخصصان صنعت ساختمان در آلمان و ایالات متحده متوجه شدند که بالشتک سقفی قابل نفوذ هوا به یک ماده کلافدار غیرقابل نفوذ به عنوان یک لایه مانع بخار روی لایه پایه سقف تبدیل شده است، به طوری که بخار آب سقف بتنی ریخته‌شده در محل ثابت نگه داشته شد. می توان آن را تا حد معینی تخلیه کرد و تخلیه بخار آب را از سقف بتنی به لایه عایق کاهش داد. استفاده از غشای ضد آب تنفسی به عنوان سیستم پوشش ساختمان (که از این پس غشای تنفسی ضد آب نامیده می شود) برای جلوگیری از نفوذ آب فاز مایع و بخار از خارج ساختمان و در عین حال رطوبت لایه عایق به سرعت تخلیه می شود. . استفاده ترکیبی از مانع بخار و غشای ضد آب و تنفس، هوا بند بودن و ضد آب بودن ساختمان را تقویت می کند، مشکل جلوگیری از رطوبت و کپک را حل می کند و به طور موثر از عملکرد حرارتی سازه محفظه محافظت می کند و در نتیجه به هدف دست می یابد. صرفه جویی در مصرف انرژی
در اواخر دهه 1980، محلول غشایی ضد آب و تنفسی به شدت در کشورهای توسعه یافته در اروپا و ایالات متحده ترویج شد و به طور گسترده در ساختمان های مسکونی و عمومی استفاده شد. ساختار غشایی ضد آب و قابل تنفس به عنوان "خانه تنفس" شناخته می شد. غشای ضد آب و قابل تنفس بر روی لایه عایق قرار می گیرد تا به طور موثر از لایه عایق محافظت کند. نیازی به ریختن بتن ریز سنگ روی لایه عایق نیست. بهینه سازی طرح هزینه ساخت و ساز را کاهش می دهد. ژاپن، مالزی و سایر کشورها نیز به طور متوالی فناوری هایی را از آلمان و ایالات متحده معرفی کرده اند و تولید انبوه و استفاده از غشاهای ضد آب و تنفس را آغاز کرده اند.
در سال‌های اخیر، دولت چین توجه بیشتری به صرفه‌جویی در انرژی ساختمان داشته است، که منجر به ترویج محلول‌های غشایی ضد آب و تنفسی در کشور من شده است و "ساختار ساختمانی غشایی ضد آب و تنفسی"، "صفحه فولادی پروفیلی" را فرموله کرده است. ، ساندویچ پانل سقف و سازه دیوار خارجی ساختمان" و دیگر خاص
زمان ارسال: 15/09/21